وقتي سالِ 1952 پل فردريک سايمن و آرتور آيرا گارفانکلِ يازده ساله رويِ سن رفتند و در نمايشِ آليس در سرزمين عجايب به ترتيب نقش‌هايِ خرگوشِ سفيد و گربه‌يِ چشاير رو بازي کردند، کمتر کسي تصورش رو مي‌کرد که 29 سال بعد اين دوتا پسرکِ شيطون يک بارِ ديگه شانه به شانه‌يِ هم بايستند و از تماشاگرانشون دلبري کنن. با اين تفاوت که اين بار محلِ اجرا نه دبستانشون، که سنترال پارکِ نيويورک، تماشاگرا، نه فقط پدر و مادر و معلما و همکلاسياشون که پانصد هزار هوادارِ دوآتيشه و مسئولِ اعلامِ کنسرت نه معلمِ موسيقيشون، که اِد کاچ، شهردارِ نيويورک بود. اين اجرايِ زنده که هفتمين کنسرتِ شلوغِ تاريخ آمريکاست، برايِ دو رفيقِ قديمي که ده سالي بود از هم جدا شده بودن، حکمِ بازگشتي به روزهايِ خوشِ دهه‌يِ شصت رو داشت. گرچه اين وصال هم ديري نپاييد و اونا يک سال بعد، يعني در 1982 برايِ چهارمين و آخرين بار از هم جدا شدند، اما نامشون برايِ هميشه به عنوانِ يکي از محبوب‌ترين گروهايِ فولک-راکِ آمريکايي به هم گره خورد. (خانوم‌ها و آقايان عصرتون به خير، شما شنوند‌ه‌يِ ويژه‌نامه‌يِ سايمن اند گارفانکل هستيد از راديو ري وي يو.)